ตามพระราชบัญญัติสภาตำบลและองค์การบริหารส่วนตำบล  พ.ศ.2537 และแก้ไขเพิ่มเติมจนถึง  (ฉบับที่  6)  พ.ศ.2552  มีรายละเอียดดังนี้

         1. หน้าที่บังคับหรือหน้าที่ต้องถือปฏิบัติ  ตามมาตรา  67  ซึ่งมีหน้าที่ต้องทำในเขตองค์การบริหารส่วนตำบล  ดังนี้  คือ

                  1.1  จัดให้มีและบำรุงรักษาทางน้ำและทางบก

                  1.2 รักษาความสะอาดของถนน  ทางน้ำ  ทางเดิน  และที่สาธารณะ รวมทั้ง กำจัดขยะมูลฝอยและสิ่งปฏิกูล

                  1.3  ป้องกันโรคและระงับโรคติดต่อ

                  1.4  ป้องกันและบรรเทาสาธารณภัย

                  1.5  ส่งเสริมการศึกษา  ศาสนา  และวัฒนธรรม

                  1.6  ส่งเสริมการพัฒนาสตรี  เด็ก  เยาวชน  ผู้สูงอายุ  และผู้พิการ

                  1.7  คุ้มครอง  ดูแล  และบำรุงรักษาทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม

                  1.8  บำรุงรักษาศิลปะ  จารีตประเพณี  ภูมิปัญญาท้องถิ่น และวัฒนธรรม ของท้องถิ่น

                  1.9  ปฏิบัติหน้าที่อื่นที่ทางราชการมอบหมายโดยจัดสรรงบประมาณ  หรือ บุคลากรให้ตามความจำเป็น  และสมควร

         2. อำนาจหน้าที่ที่จะเลือกปฏิบัติ  ตามมาตรา  68

                  2.1  ให้มีน้ำเพื่อการอุปโภค  บริโภค  และการเกษตร

                  2.2  ให้มีและบำรุงการไฟฟ้าหรือแสงสว่างโดยวิธีอื่น

                  2.3  ให้มีและบำรุงรักษาทางระบายน้ำ

                  2.4  ให้มีและบำรุงสถานที่ประชุม  การกีฬา  การพักผ่อนหย่อนใจ  และ  สวนสาธารณะ

                  2.5  ให้มีและส่งเสริมกลุ่มเกษตรกรและกิจการสหกรณ์

                  2.6  ส่งเสริมให้มีอุตสาหกรรมในครอบครัว

                  2.7  บำรุงและส่งเสริมการประกอบอาชีพของราษฎร

                  2.8  การคุ้มครองดูแลและรักษาทรัพย์สินอันเป็นสาธารณสมบัติของ แผ่นดิน

                  2.9   หาผลประโยชน์จากทรัพย์สินขององค์การบริหารส่วนตำบล

                  2.10  ให้มีตลาด  ท่าเทียบเรือ  และท่าข้าม

                  2.11  กิจการเกี่ยวกับการพาณิชย์

                  2.12  การท่องเที่ยว  การผังเมือง

พระราชบัญญัติกำหนดแผนและขั้นตอนการกระจายอำนาจให้แก่องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น พ.ศ. ๒๕๔๒

กำหนดให้องค์การบริหารส่วนตำบล มีอำนาจหน้าที่ ดังนี้ 

มาตรา ๑๖  ให้เทศบาล เมืองพัทยา และองค์การบริหารส่วนตำบลมีอำนาจและหน้าที่ในการจัดระบบการบริการสาธารณะเพื่อประโยชน์ของประชาชนในท้องถิ่นของตนเองดังนี้

(๑) การจัดทำแผนพัฒนาท้องถิ่นของตนเอง

(๒) การจัดให้มีและบำรุงรักษาทางบก ทางน้ำ และทางระบายน้ำ

(๓) การจัดให้มีและควบคุมตลาด ท่าเทียบเรือ ท่าข้าม และที่จอดรถ

(๔) การสาธารณูปโภคและการก่อสร้างอื่น ๆ

(๕) การสาธารณูปการ

(๖) การส่งเสริม การฝึก และประกอบอาชีพ

(๗) การพาณิชย์ และการส่งเสริมการลงทุน

(๘) การส่งเสริมการท่องเที่ยว

(๙) การจัดการศึกษา

(๑๐) การสังคมสงเคราะห์ และการพัฒนาคุณภาพชีวิตเด็ก สตรี คนชรา และผู้ด้อยโอกาส

(๑๑) การบำรุงรักษาศิลปะ จารีตประเพณี ภูมิปัญญาท้องถิ่น และวัฒนธรรมอันดีของท้องถิ่น

(๑๒) การปรับปรุงแหล่งชุมชนแออัดและการจัดการเกี่ยวกับที่อยู่อาศัย

(๑๓) การจัดให้มีและบำรุงรักษาสถานที่พักผ่อนหย่อนใจ

(๑๔) การส่งเสริมกีฬา

(๑๕) การส่งเสริมประชาธิปไตย ความเสมอภาค และสิทธิเสรีภาพของประชาชน

(๑๖) ส่งเสริมการมีส่วนร่วมของราษฎรในการพัฒนาท้องถิ่น

(๑๗) การรักษาความสะอาดและความเป็นระเบียบเรียบร้อยของบ้านเมือง

(๑๘) การกำจัดมูลฝอย สิ่งปฏิกูล และน้ำเสีย

(๑๙) การสาธารณสุข การอนามัยครอบครัว และการรักษาพยาบาล

(๒๐) การจัดให้มีและควบคุมสุสานและฌาปนสถาน

(๒๑) การควบคุมการเลี้ยงสัตว์

(๒๒) การจัดให้มีและควบคุมการฆ่าสัตว์

(๒๓) การรักษาความปลอดภัย ความเป็นระเบียบเรียบร้อย และการอนามัย โรงมหรสพ และสาธารณสถานอื่น ๆ

(๒๔) การจัดการ การบำรุงรักษา และการใช้ประโยชน์จากป่าไม้ ที่ดิน ทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม

(๒๕) การผังเมือง

(๒๖) การขนส่งและการวิศวกรรมจราจร

(๒๗) การดูแลรักษาที่สาธารณะ

(๒๘) การควบคุมอาคาร

(๒๙) การป้องกันและบรรเทาสาธารณภัย

(๓๐) การรักษาความสงบเรียบร้อย การส่งเสริมและสนับสนุนการป้องกันและรักษาความปลอดภัยในชีวิตและทรัพย์สิน

(๓๑) กิจการอื่นใดที่เป็นผลประโยชน์ของประชาชนในท้องถิ่นตามที่คณะกรรมการประกาศกำหนด